بیدار، برای آخرین خواب

چون اشتر عید و گاو قصاب

جایی نه که دیده را برد خواب

ابری نه که تشنه را دهد آب

در حوضهٔ خشک از آتش و تاب

صد پاره شده زمین بی آب

کای از خم زلف عنبرین تاب

بر بسته به چشم دوستان خواب

تا روز قیامت ار بود تاب

نتوان خفتن، به یاد این خواب

کان زهرهٔ شب نشین بی‌خواب

چون در غم دوست ماند بی‌تاب

می‌رفت، بدان ترنم و تاب

تا خوابگهٔ نگار خوش خواب

جامی ز حباب پر کن از آب

جام می ما به ذوق دریاب

در بحر درآ که عین مائی

با ما بنشین خوشی درین آب

مه روشن از آفتاب باشد

[...]

موج است و حباب هر دو یک آب

با ما بنشین و آب دریاب

روشن بنگر که آفتاب است

آن نور که خوانیش به مهتاب

رندانه روان رَوم به هر در

[...]

موجیم و حباب هر دو یک آب

آبست حجاب آب دریاب

آنها که به چشم عقل بینند

بینند خیال غیر در خواب

عقل ارچه چراغ بر فروزد

[...]

ای روی تو اختر جهان تاب

شد تیره شبم ز هجر دریاب

من تاب نیارم از تو توبه

من تاب من الحبیب ما طاب

عمری ست که بر در توام من

[...]

از مال و منال بودش اسباب

افزون ز عمارت گل و آب

هستیم به هم چو آتش و آب

از صحبت یکدگر عنان تاب

هر خار شدی به وقت آن خواب

بهر رگ جان کشیش قلاب

بی آب فتاده در تب و تاب

جوید از ریگ تری آب

آن بیوه زنش به رخ زدی آب

شستیش ز دیده سرمه خواب

هر صبح که برزدی سر از خواب

وز گریه زدی زمین دشت آب

گر روی نهد به تشنه ای آب

خاکش بر سر کزان زند تاب

نه خورد بود مرا و نی خواب

گر کوه بود نیارد این تاب

رفتم دو سه روز بی خور و خواب

نی نان دیده ز دور نی آب