خور در رواق ازرق چون رو نهد به زردی

یاد آیدم مزعفر در صحن لاجوردی

در راه عشق اگر سر بر جای پا نهادیم

بر ما مگیر نکته ما را ز دست مگذار

ما عاشقان مستیم سر را ز پا ندانیم

این نکته‌ها بگیرید بر مردمان هشیار

گه خرقهٔ ریایی پوشم که شیخ وقتم

گه زیر خرقه زنار بندم که بت پرستم

با آنکه در ره عشق در منزلی نخسبم

چندان گریستم خون کز دیده دست شستم

با آنکه یک حقیقت دارد تمام عالم

برپا نموده هر کس هنگامهٔ جدایی

خوش کرده‌ایم جایی در گوشهٔ خرابات

زاهد به اهل مسجد از ما رسان دعایی

ما را ز خاک کویت پیراهنی است برتن

آن هم ز آب دیده، صد چاک تا به دامن

ویرانه دلم را گنجی است یاد رویت

در وی خیال زلفت چون مار کرده مسکن

قانع مباش ای دل با حرف قیل و قالی

دردی طلب ز مردان با ذوق و کشف حالی

رندان و پاکبازان این شیوه نیک دانند

تو نام و ننگ داری محروم ازین وصالی

می‌گفت در بیابان رند دهل دریده

صوفی خدا ندارد او نیست آفریده

بازوی زال دنیا چند افکند به خاکت

بی درد پشت دستی نامرد پشت پایی

گفتی که یار دیگر جا کرده در دل تو

تو جای می‌گذاری از بهر یار دیگر

در بزم دردنوشان زهد وورع نگنجد

در عالم حقیقت عیب و هنر نباشد

ای جانِ جانِ جان‌ها جان را به لطف جان ده

آنی که آن آنی دل را به رحمت آن ده

درد کمم فزون کن جانم ز عشق خون کن

هجرم ز دل برون کن در وصل خود امان ده

تو مالک جهانی مولای انس و جانی

[...]

با عاشقانِ شیدا سلطان کجا برآید

در پیش آشنایان بیگانه‌ای چه سنجد

از صد هزار خرمن یکدانه است عالم

با صد هزار عالم پس دانه‌ای چه سنجد

بر خیز تا بجوییم از هر دری مرادی

کز در به روی بستن کاری نمی‌گشاید

ترسم که هیچ عاشق پایان ره نداند

و آن ماه روی ما را رخ در حجاب مانده

در بحر عشق دُرّی است از چشمِ غیر پنهان

ما جمله غرق گشته و آن درّ، درآب مانده

تو مرد ره چه دانی زیرا که مرد این ره

اول قدم درین راه بر چرخ هفتمین است

ای مدعی کجایی تا ملک ما ببینی

کز هرچه بود درمان درد است یار ما را

درمانش مخلصان را دردش شکستگان را

شادیش طالبان را غم یادگار ما را

این پرده از نهادت بردار همچو مردان

در پرده درنیایی تا پرده در نگردی

درمان عشق جانان هم درد اوست دایم

درمان مجوی دل را گر زنده جان به دردی

تا بسته‌ای به مویی زان موی در حجابی

چه کوهی و چه کاهی چون پای بست باشی

با آنکه پاره کردیم زنجیر عقل صد بار

زان زلف می‌توان بست ما را به تار مویی