وین طرفه‌تر که مردم کوته نظر کنند

آن را خطاب عاصی و این را خداپرست

نگشاد در به روی شرف پیر میکده

تا از دیارِ کون و مکان رخت برنبست

مگشای لب به خنده که تو خفته‌ای از آنک

در خواب خنده موجب دلتنگی وبکاست

مشکل تر آن که گر به مثل دور روزگار

روزی دو مهلتی دهدت گویی این بقاست

چون طینتت ز حسرت و محنت سرشته‌اند

گر بر تو وحش و طیر بگریند هم رواست

نی نی کزین میانه تو مخصوص نیستی

بر هر که بنگری به همین درد مبتلاست

این آسمان که جوهر علویست نام آن

بنگر چگونه قامتش از بار غم دوتاست

گردون خلاف عنصر و ظلمت نقیض نور

آتش عدوی خاک و زمین دشمن هواست

دریا فتاده در تب لرز است روز و شب

طعم دهان و گونهٔ رویش برین گواست

پیلِ تمام خلقت محکم نهاد را

از نیش پشه غصّهٔ بی حد و منتهاست

شیر ژیان که لاف ز سر پنجه می‌زند

از دست مور در کف صد محنت و بلاست

کبک دری که قهقههٔ شوق می‌زند

آسیب قهر پنجهٔ شاهینش از قفاست

وین آدمی که زبدهٔ ارکانش می‌نهند

پیوسته در کشاکش این چار اژدهاست

عقل است بر سر آمده از کاینات داد

هم پایمال شهوت و هم دستخوش هواست

خوش آنکه مدعای من از وی شود روا

لیکن به شرط آنکه بودمدعای دوست

ما درس جزحدیث خموشی نخوانده‌ایم

در بزم ما اشاره کم از قیل و قال نیست

عشقی که رفته رفته جنون آورد چه سود

دیوانه گشتن از نظر اولین خوشست

بر چهرهٔ حقیقت اگر مانده پرده‌ای

جرم نگاه دیدهٔ صورت پرست ماست

تا یک دلت قبول کند قرب حق مجو

سرمایهٔ قبول در انکار عالمی است

اندر پی طبیب چه می‌گردی ای مریض

دردِ تو هم طبیب تو و هم دوایِ تست