حیرت به‌جای حفظ و تزلزل به‌جای تاب

بیمار کربلا به پدر کرد این خطاب:

ظلمی که بی گزاف برون رفته از حساب

حاشا کی از ضمیر توان برد در کتاب

مردان بی حمیت و نسوان بی حجاب

این بودشان معامله با آل بوتراب

روشن چراغ کس نکند پیش آفتاب

ای آفتاب پیش رخ ماه من متاب

گفتار نگار من که به خواب آیمت شبی

آخر شبی چوبخت من ای چشم من بخواب

چشمم چو لاله گشته فشاند ز بسکه اشک

[...]

از عشق هم گذشت که عشق است خود حجاب

پس روی خویش دید چو خورشید بی نقاب

گفتم رقم کنم بتو حال دل خراب

ترسم روم بخاک بدل حسرت جواب

چون کرد خور ز توسن زرین تهی رکاب

افتاد در ثوابت و سیاره انقلاب

غارتگران شام به یغما گشود دست

بگسیخت از سرادق زر تار خور طناب

کرد از مجره چاک فلک بردۀ شکیب

[...]

لختی نمود با سپه کینه زبن خطال

جز تیر جان شکار ندادش کسی جواب

از غنچه های زخم تن نازنین او

آراست گلشنی فلک اما نداد آب

بالله که جز دهان نبی آب خور نداشت

[...]

مهلت گرفت آنشب از آنقوم بی حجاب

پس شد به برج سعد درخشنده آفتاب

از تیر کین چو کرد تهی شاهد بن رکاب

آمد فرا بگوش وی از پرده این خطاب

تا خاک را درنگ بود باد را شتاب

تا نار انجماد برد آب التهاب

تا بالد ارض برفلک از عید بوتراب

یار ترا شکوه خطر بر حد نصاب

هان ای سر بریده زتن خیره آفتاب

کز زن مزاجی تو دوچارم در انقلاب

پس کش عنان و اینقدر از کین مزن رکاب

من برهمن نیم که ز کیدت باضطراب

ای ساز کرده دولت تو بربط شباب

دعد جهان نو اخته برنام تو رباب

بگرفته بکر فضل بکاخت ز رخ نقاب

جاهت بجعد شاهد فر ریخته گلاب

عید است و کرده دلبر من دست و پا خضاب

خوش رنگ تازه ریخته از بهر دل بر آب

دارد برای بردن دل، شیوه ها به چشم

ریزد بر آب رنگ و بَرَد دل ز شیخ و شاب

تنها نه من ز نرگس مستش شدم ز دست

[...]

ای آفتاب از مه رویت در التهاب

آیینه تو ساخته، خاکستر آفتاب

ما بی حجاب، روی تو دیدیم و عاشقیم

اندر میان ما و تو، کی سد شود، حجاب

اندر خمار تیره دلی چند سر کنم

[...]

گر چرخ سر به پیچد از حکم آن جناب

از کهمشان به گردن وی افکند طناب

گاه سواریش ز سر شوق، با شتاب

روح الامین ز سمت یمین، گیردش رکاب

وانگه سکینه کرد به صد خوف و اضطراب

با نعش چاک چاک پدر، این چنین خطاب

ای ممکنات ذره و شخص تو آفتاب

از آفتاب طلعت خود بر فکن نقاب

تا کی نقاب مهر درخشان شود سحاب

دلها ز حسرت رخ زیبات گشته آب

برخیز و در قدح فکن آن جوهر مذاب

کش بوی مشک ناب بود رنگ زرناب

زان می که چون بدرکشی از قعر خم قار

گوئی که کرده سر زدل شب برآفتاب

هان ای حریف تا نکنی آب در بمی

[...]

طالع به صبحدم شود، ار با تو آفتاب

پنهان کند ز شرم تو، رخساره در سحاب

مه را، ز خجلت تو بود، روی در محاق

وز شرم، آفتاب به رخ افکند نقاب

خورشید منکسف شود و ماه منخسف

[...]