آن دارویش دهید که بیهوشی آورد

شاید که یاد ما به فراموشی آورد

مگذار ضایعم که مرا عنف روزگار

بر اعتماد لطف تو ضایع گذاشته است

این مزد قاصدی است که آید ز کوی تو

کو را دوباره باز فرستم به سوی تو

با دست که فشاری و که مالیش به پای

بیچاره من که پیش تو از غوره کمترم

گفتم که این نخست خداوندی تو نیست

ای انوریت بنده و چون انوری هزار

این قاصد از کدام زمین است مشکبوی

وین نامه در چه داشت که گیتی معطر است