مانده به یمگان به میان جبال

نیستم از عجز و نه نیز از کلال

یکسره عشاق مقال منند

در گه و بیگه به خراسان رجال

وز سخن ونامهٔ من گشت خوار

[...]

صفر کن این بُرج ز طوق هِلال

باز کن این پرده ز مُشتی خیال

لاجرم او یافت از آن میم و دال

دایرهٔ دولت و خط کمال

پرده در انداخته دست وصال

از در تعظیم سرای جلال

بر همه شاهان ز پی این جمال

قرعه زدم نام تو آمد به فال

گرچه سخن خود ننماید جمال

پیش پرستندهٔ مشتی خیال

جلوه‌گر از حجله گلها شمال

گل شکر از شاخ گیاها غزال

در شب خط ساخته سحر حلال

بابِلی غمزه و هندوی خال

آن مه نو را که تو دیدی هلال

بدر نهش نام چو گیرد کمال

گر دغلی باش بر آتش حلال

ور زر و یاقوتی از آتش منال

إِنَّ هَوَی النَّفْسِ یَقُدُّ الْعِقال

لا یَتَهَدّیٰ وَ یَعِی ما یُقال

خاک من و توست که باد شَمال

می‌بردش سوی یَمین و شِمال

ما لَکَ فِی ‌الْخَیمةِ مُسْتَلْقیاً؟

[...]

در «اوده» بخشش او تا دو سال

هیچ غم و ناله نبود از منال

چند گهم بود به دل این خیال

تازه کنم هر صفتی را جمال

چون زمیان رفته حجاب خیال

بی حجبش جلوه نمود آن جمال

بیش بقا، روز بمانند سال

بیش بقا تر شده بعد از زوال

صفوت آب ار تو ندانی محال

زیر زمین ابر نمود از خیال

ابر در افشان شهٔ دریا نوال

ابرش خود راند بدار الجلال

حکمت و حکمش که ندارد زوال

هم ز خلل خالی و هم از خیال

دیدهٔ خوبان است به شهوت وبال

قند چو می‌گشت نباشد حلال

هر که بدین گونه فتد در وبال

عیش حرامش بود و خون حلال