بینش یعقوب ز حرمان بشوی

کو دلش از ما بتو آورد روی

شاهد حالی است که آن رنگ وبوی

در چمن ماست نه در باغ اوی

با نفس گرم بجوش وبگوی

خیز که ایزد کندت جستجوی

گرچه مرا جیش بود معنوی

تب کند از علت چابک روی

از لبت آلایش تلخی بشوی

وانگه از او شهد تبسم بجوی

آب و هوای چمن معنوی

شاهد جان در حرمش منزوی

همنفسی کرد ز وی جستجوی

کین همه زاری زچه داری بگوی

شاه رسل خواجه این چارسوی

ساخته از خاک قدم آبروی

صبح شد ای ساقی مشکینه موی

جامی از آن بادهٔ خورشید روی

این همه ظلمت به من آورده روی

غیر تو کس نیست مرا چاره جوی

تازه گُلِ آتَشیِ مُشک بوی

شُسته ز شبنم به چمن دست و روی

خلق رسیدند و برآشفت کوی

هان به خداوند خود از من بگوی

شد به نشانیش غلامی به کوی

یافت یکی مرد ظریف دو موی

هست زنش بی‌مزه و یاوه گوی

شوخگن و بی‌ادب و زشت‌خوی

یافت ز فردوسی شهنامه گوی

شاعری و شعر و زبان آبروی

شعر دری گشت ز من نامجوی

یافت ز نو شاعر و شعر آبروی

هست امیدم که شه پهلوی

زنده کند عهد شه غزنوی

جانب این بنده نمایند روی

نعش کش وگورکن و مرده‌شوی

دهر کهن یافته از او نوی

بندهٔ درویشی او خسروی

نیست چو عاشق چه کنی حسن روی

با که دهی عرضه همی رنگ و بوی