بهر تو ای مستی غفلت فروش

خواب شعور آورد و مرگ هوش

پنبه غفلت بدر آور زگوش

تا رسد از محلیانت سروش

آمدش از عرش صدایی بگوش

کی ز شرف پایه عرشت بدوش

کرده زمستی بلبش هرزه جوش

هرزه نگویم که نیم اهل هوش

هرزه دوشینه درآمد بجوش

لیک برآن هرزه فدا عقل و هوش

داروی بیهوشی مستان هوش

سامعه گوهر غیبی فروش

زین نمطم چون خرد آمد بهوش

گفت خرد خواجه دل را به گوش

نکهت این غنچه چو شد گل‌فروش

خون حسود آمد از انده به جوش

کف به لب آورده ز مستی و جوش

بر صفت صوفی پشمینه پوش

شد لبم از حرف و حکایت خموش

رفت درازی ز زبان سوی گوش

راهزنی دید، شده خرقه‌پوش

لب به جز از ذکر الهی خموش

بر زره کینه، تغافل‌فروش

خرقه رحمت چو سحابش به دوش

پیشتر از خصم به تندی مکوش

آتش اگر برنفروزد، مجوش

پیرخردمندی از ارباب هوش

پیر مگو آمده بحری بجوش

این سخن آمد چو عرب را به گوش

نوحه کنان زد به سر و شد ز هوش

گرچه که جویا بر ارباب هوش

گوهر نظم تو سزد زیب گوش

ذوق نداری مکن این جرعه، نوش

شوق نداری مکن این نغمه، گوش

دام تو بس در طلب عیش و نوش

خرقه و سجاده که داری به دوش

پیر مغان جام میم داد دوش

از دو جهان بانگ برآمد که نوش

می‌روی و از عقبت می‌رود

جان و تن و دین‌ و دل و عقل و هوش

رفتی و برخاست فغانم ز دل

[...]

چشمه حیوان بر ارباب هوش

چیست لب مغ بچه باده نوش

افسر و دیهیم فریدون و جم

نیست مگر خم می، می فروش

می نچشی نشئه صهبای عشق

[...]