خرقهٔ آلوده ز صدق است دور

هیزم تر دود برارد نه نور

سوخته را دل بود از صبر دور

آتش سوزنده نباشد صبور

بی می و مطرب همگی در سرور

بی رخ شاهد همه دم در حضور

دلبر ازو غافل و او بی حضور

سینه تفتان به مثال تنور

«را» که بود غایت سور و سرور

زو رسدت دست به دامان حور

چشم مشبه ز جمال تو کور

عقل منزه ز کمال تو دور

گر شبهی ماند ازین درج دور

یا شرری ندهد ازین برج نور

دیده خفاش بود روز کور

ور نه ز خورشید نبودی نفور

پرده دوری چو شد از پیش دور

دیدمش آن موج فشان بحر نور

جمع نشینی به مقام حضور

از خود و از هستی خود بی شعور

این همه بیننده ز نزدیک و دور

کس ننهد آینه در پیش کور

چون به خود آیی ز شراب غرور

آورد آن سوختگی بر تو زور

ای شده با موی سیاه از غرور

از نفر موی سفیدان نفور

راست چمن هاست در آنجا سطور

پر گل شادی و نهال سرور

ظلمت کلک وی ازین حرف نور

دار چو انگشت بداندیش دور

چند توان بود به دوری صبور

دیده بر افروز به نور حضور

سرمه نرم است پی دیده نور

چونکه درشت است کند دیده کور

خواجه که پر گشته ز باد غرور

خم نکند پشت تواضع به زور

مخور بسیار چون کرمان بی زور

به کم خوردن کمر بربند چون مور

پایه ایوان تو معراج طور

سایه تو گوهر دریای نور