برد مرا خازن دولت چو باد

مهر زر و خلعت شاهیم داد

چشم یقینش چو به رحمت فتاد

امت بیچاره نرفتش ز یاد

مردمک دیدهٔ من کیقباد

کافسرجد ، فر بزرگیش داد

دادگری کن که ز تاثیر داد

بس در دولت که توانی گشاد

رفت پدر پای بکشتی نهاد

دیده روان از مژه طوفان گشاد

حضرت دهلی کنف دین و داد

جنت عدن ست که آباد باد

پیشتر از مرغ پرد در کشاد

پیشتر از باد رود روز باد

گرم چنان شد که چو آواز داد

غلغله در گنبد گردون فتاد

طرفه که آن مروحه ز آسیب باد

هیچ گزندی به چراغش نداد

پهلوی مسلوخ هلالی گشاد

طرفه که سی غره بیک سلخ زاد

پیک گران سنگ سبک ایستاد

تند چو ابری که رود روز باد

چشم چو بر گلشن بختش فتاد

گشت پیاده چو گل از پشت باد

تا کنم از هستی خود با تو یاد

کز خود هستیّ خود شرم باد

در تو زبان را که تواند نهاد

های هُویّت که تواند گشاد

باغ دهد حله رنگین به باد

غنچه ببندد لب شیرن کشاد

باد صبا جیب سمن برگشاد

غلغل بلبل به چمن در فتاد

زنده کند مردهٔ صد ساله را

باد چو بر گل گذرد بامداد

زمزم مرغان سخندان شنو

[...]

روی تو دیدم سخنم روی داد

از آینه طوطی به سخن در فتاد

صوفیم و معتقد نیکوان

کیست چو من صوفی نیک اعتقاد

خانه چشمم که خیالت دروست

[...]

تاج سعادت به سر او نهاد

بر رخ او چون در عرفان گشاد

عاقبت از صبر برآید مراد

بستگی از صبر بیاید گشاد

هست کلید در گنج مراد

صبر، تو بشنو ز من ای خوش نهاد