گفت به مجنون صنمی در دمشق

کی شده مستغرق دریای عشق

عشق چه و مرتبهٔ عشق چیست

عاشق و معشوق درین پرده کیست

عاشق یکرنگ حقیقت شناس

[...]

تازه نگاری طلب ای جان ودل

تا که روان بگذری از آب و گل

چشم ازین نیک و بدی‌ها بدوز

هرچه بجز اوست سراسر بسوز

ای دل آزرده مگو شرح پوست

[...]

حاصل عمرم سه سخن بیش نیست

خام بدم، پخته شدم، سوختم

طرفه زمانی است دمِ صبحگاه

هم ورعش خوش بود و هم گناه

به پای دل سفر کن گر هوای ملک جان داری

نداری در قدم یک گام لیکن صد زبان داری

ترا مشرب بسی تنگ است و چشمِ دل بسی تیره

وگرنه سوی هر ذره جهانی در جهان داری

تو این هستی خود را هر زمان بند بلایی دان

[...]

بلبل اگر ناله برآرد رواست

خاصه که از طرف گلستان جداست

سبزه به تلخی نفسی می‌زند

وان نفس از بهرِ کسی می‌زند

کو دل یک قطره که بی ذوق اوست

[...]

کنه کمالش عری از عقل‌هاست

قرب وصالش بری از نقل هاست

در همه جا حاضر و غایب چو نور

در همه جا مبدأ نور حضور

اوست بسیط و همه عالم بساط

[...]

شمع و چراغ همه روشن ازوست

بوی خوش هر گل و گلشن ازوست

گر ز طلب روی نتابد مرید

عاقبت الامر بیابد مراد

خاک دل آن روز که می‌بیختند

شبنمی از عشق بر او ریختند

دل که بدان رشحه غم اندود شد

بود کبابی که نمک سود شد

دل که ز عشق آتش سودا دروست

قطرهٔ خونیست که دریا دروست

سبحه شماران ثریا گسل

مهرهٔ گل را نشمارند دل

به که نه مشغول به این دل شوی

[...]

دیدهٔ عاشق که دهد خونِ ناب

هست همان خون که چکد زان کباب

بی اثر مهر چه آب و چه گل

بی نمکِ عشق چه سنگ و چه دل

پیش که هنگامهٔ عالم نبود

غلغل بازیچهٔ آدم نبود

پردگی غیب منزّه ز طنز

بود نهان در تتق کُنُت کَنز

چهرهٔ وحدت خط کثرت نداشت

[...]

چشمه که می‌زاید از این خاک دان

اشک مقیمان دل خاک دان

نرگس شهلا نبود هر بهار

این که برآید به لبِ جویبار

چشم بتان است که گردونِ دون

[...]

ای شده از قدرت تو ماء و طین

لوحهٔ دیباچهٔ دنیا و دین

قهر تو بی برگیِ ساز جهان

پیشِ تو پیدا همه رازِ نهان

طالبِ تو از همه دارد فراغ

[...]

ای همه هستی ز تو پیدا شده

خاکِ ضعیف از تو توانا شده

هستی تو صورت و پیوند نه

تو به کس و کس به تو مانند نه

زیرنشین عَلَمت کاینات

[...]

ای کرمت هم نفسِ بی کسان

جز تو کسی نیست کسِ بی کسان

بی کسم و هم نفسِ من تویی

رو به که آرم که کسِ من تویی

ای زجمال تو جهان غرق نور

[...]