نام یکی اگر یکی صد نهی ای عزیز من

صد نشود حقیقتش یک بود و به نام صد

روزه داری و قناعت هوسم بود ولی

چشمکی می‌زند آن برهٔ بریان که مپرس

کس به بالای مزعفر مکناداش ترش

که چنانم من ازین کرده پشیمان که مپرس

تهمت دزد برزنم هر که نشانت آورد

کاین ز کجا گرفته‌ای آن ز کجا خریده‌ای

آینه‌ای خریده‌ای می‌نگری جمال خود

در پس پرده رفته‌ای پردهٔ ما دریده‌ای

لاف محبتت زنم تا نفسی است در تنم

گر به تمام عمر خود بی تو دمی زنم، زنم

بعد هزار سال اگر برلحدم تو بگذری

مشک شود همه گلم، روح شود همه تنم

هرکه به خویشتن رود ره نبرد به سوی او

بینش ما نیاورد طاقتِ حسنِ روی او

من نه به اختیار خود می‌روم از قفایِ او

کان دو کمند عنبرین می‌کشدم کشان کشان

هیچکسی به خویشتن ره نبرد به سوی او

بلکه به پایِ او رود هرکه رود به کوی او

تا که ازو نبد طلب طالب او کسی نشد

این همه جستجوی ما هست ز جست و جوی او

حسن یکی و در نظر آینه صد هزار، دان

روح یکی و تن بسی باده یکی و جام صد

گر به صد آیینه یکی روی نمود صد نشد

نقش خیال اوست صد صدنشد و کدام صد

نام یکی اگر یکی صد نهد ای عزیز من

[...]

گر به وجود ناظری، هر دو یکی است در وجود

ور به صفات مایلی، این دگر است و آن دگر

جام‌ومی‌اندجسم‌وجان،جام،می‌است،وجسم، جان

ورتونیابی این سخن تن دگر است و جان دگر

از خمِ ابروی توام هیچ گشایشی نشد

وه که درین خیالِ کجا عمر عزیز شد تلف

دلق گدای عشق را گنج بود در آستین

زود به سلطنت رسد هرکه بود گدایِ تو

من آدم بهشتی‌ام اما در این قفس

حالی اسیر عشقِ جوانانِ مهوشم

بخت ار مدد کند که کشم رخت ازین دیار

گیسویِ حور گرد فشاند ز مفرشم

هر گلِ نو ز گلرخی یاد همی دهد ولی

گوشِ سخن شنو کجا دیدهٔ اعتبار کو

چون رخ یار جلوه گر در حرم است و بتکده

بیهده چند بسپری بادیهٔ حجاز را

گر بر بت به صدق دل عرضه دهی نیاز را

به که به زرق در حرم جلوه دهی نماز را

گرچه برای بندگی ساکن مسجدم ولی

بندگی خدای گو بندهٔ حرص و آز را

ای سوی کعبه رهسپر بین به کجاست روی دل

[...]

خیز و ز شهر اغنیا خیمه به ملک فقر زن

تا به سپهر برکشی ماهچهٔ توانگری

ساغر بزم بی خودی درکش و درگذر ز خود

تا کندت بر آسمان ماه دو هفته ساغری

منزل یار را بود وادی نفس نیم ره

[...]

روز جزا طلب کنم از تو بهای خون خود

تا به گنه بدل شود دعوی بی گناهیم

مژدهٔ وصل می‌دهد گردش آسمان مرا

هیچ نبود از فلک این حرکت گمان مرا

بهر علاج می‌کشم منت هر طبیب را

کرد ز عالمی خجل این دل ناتوان مرا

در خس و خار باغبان می‌زند از غضب شرر

[...]

من نه به خود گرفته‌ام ملک مراد را کمر

از دم دل شکسته‌ای وز سر جان گذشته‌ای

مه هامان شه شاهان که سلطان بقا آمد

شه اقلیم أَوْأَدْنَی مه برج وفا آمد

سلوک با کمال و جذبهٔ با اعتدال او

سلوک از مصطفی و جذبه‌اش از مرتضی آمد

دنو وصفیِ او از شئون کبریا پیدا

[...]