ایا رادی که اندر ناف آهو

ز بوی خلق تو خون می‌شود مشک

ترا دستیست چون دریا گشاده

چرا بر من فروبستی چنین خشک

گرفته در حریرش دایه چون مشک

چو مروارید تر در پنبه خشک

بسا ابرا که بندد کُلّهِ مشک

به عشوه باغِ دهقان را کند خشک

در او دَه پانزده مَن عود چون مشک

بسوزاندی به جای هِیمه خشک

به‌جای پرهٔ گل نافهٔ مشک

مرصع لؤلؤ تر با زر خشک

کسی کو بر نظامی می‌برد رشک

نفس بی‌آه بیند دیده بی‌اشک

ببین کابلیس را در لعن و در رشک

ز دیده چند باید ریختن اشک

همه جان ودلش پر آتش رشک

بیک یک مژّه صد صد دانهٔ اشک

میان خون وعشق و آتش و اشک

بر آمد جان شیرینش بصد رشک

چنان بخشد عطا ان نافهٔ مشک

که دریا آیدش چون چشمهٔ خشک

چو بگشایند در چین نافهٔ خشک

سوی زلفش نویسد نامهیی مشک

دلی و صد هزاران آتش رشک

رخی و صد هزاران دانهٔ اشک

ز بی آبی زبانش در دهان خشک

شده در زیر گرد ره نهان مشک

بگفت این و هزاران دانهٔ اشک

فرو بارید همچون ابر از رشک

رخش چون زعفران گشت و لبش خشک

دو دستی خاک میافشاند بر مشک

بیار آن بادهٔ خوشبوی چون مشک

که تا تر گردد از می مان لب خشک

چو گلرخ آن سخن بشنید، از رشک

همه برگ گلش پرخون شد از اشک

تن من سوختست از گل بصدرشک

دلم پر آتشست و دیده پر اشک

چو آن دُریافتی بنمود از رشک

ز دریا رفت بر هامون دُر اشک

دهانم بسته شد چون مشک از رشک

گل تر چون کند رو خشک از اشک