گر از میدان شهوانی سوی ایوان عقل آیی

چو کیوان در زمان خود را به هفتم آسمان بینی‌

ور امروز اندرین منزل ترا حالی زیانی بد

زهی سرمایه و سودا، که فردا زین زیان بینی!

سر زلف عروسان را چو برگ نسترن یابی

رخ گلبرگ شاهان را چو شاخ زعفران بینی‌

سر الب ارسلان دیدی ز رفعت رفته بر گردون

به مرو آتا کنون در گل تن الب ارسلان بینی‌

ازین زندان اگر خواهی که چون یوسف برون آیی

بدرد دوری یوسف صبوری چون زلیخا کن‌

گر امروز اندرین منزل ترا حالی زیان باشد

زهی سرمایه و سودا که فردا زین زیان بینی‌

اگر صد بار در روزی شهید راه حق گردی

هم از گبران یکی باشی چو خود را در میان بینی‌

تو خود کی مرد آن باشی که دل را بی هوا خواهی

تو خود کی درد آن داری که تن را بی‌هوان بینی؟

کسی کو را عیان باید، خبر پیشش محال آید

چو سازد با عیان خلوت، کجا دل در خبر آید

چون لا از صدر انسانی فکندت در ره حیرت

پس از بود الهیّت باللَّه آی از الّا

نبینی خار و خاشاکی درین ره، چون بفرّاشی

کمر بست و بفرق استاد بر راه شهادت لا

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی

قفس بشکن چو طاؤسان یکی بر پر برین بالا

بر وی جوهر صفرا همه کفر است و شیطانی

گرت سوداء دین دارد قدم بیرون نه از صفرا

اگر نز بهر شرعستی در اندر بنددی گردون

و گر نز بهر دینستی کمر بگشایدی جوزا

اگر نز بهر شرعستی در اندر بنددی گردون

و گر نز بهر دینستی کمر بگشایدی جوزا

اگر نز بهر شرعستی در اندر بنددی گردون

و گر نز بهر دینستی کمر بگشایدی جوزا.

بسا پیر مناجاتی که بی‌مرکب فرو ماند

بسا رند خراباتی که زین بر شیر نر بندد!

مکن در جسم و جان منزل، که این دونست و آن والا

قدم زین هر دو بیرون نه، مه اینجا باش و مه آنجا

همه شب مردمان در خواب و من بیدار چون باشم

غنوده هر کسی با یار و من بی‌یار چون باشم‌

درین ره گرم رو می‌باش تا از روی نادانی

نگر نندیشیا هرگز که این ره را کران بینی‌

اگر در قصر مشتاقان ترا یک روز بارستی

ترا با اندهان عشق این جادو چه کارستی؟

و گر رنگی ز گلزار حدیث او ببینی تو

بچشم تو همه گلها که در باغ است خارستی.

سر زلف عروسان را چو برگ نسترن یابی

رخ گلرنگ شاهان را چو شاخ زعفران یابی‌

همه شب مردمان در خواب، من بیدار چون باشم

غنوده هر کسی با یار، من بی یار چون باشم‌

جمال حضرت قرآن نقاب آن گه براندازد

که دار الملک ایمان را مجرّد بیند از غوغا