سزاوارم به هر دردی که بینم

چو گاوی را به دزداری گزینم

اگرچه من به داغ او چنینم

همی خواهم که او را شاد بینم

اگر تا جاودان در وی نشینم

به دو دیده کنارش را نبینم

به امید کسی تا کی نشینم

که او را با دگر کس جفت بینم

به هجر اندر همین یک سود بینم

که از مرگ ایمنم تا من چنینم

کجا در عشق همواره چنینم

بدان شادم که در خوابت ببینم

نخواهم روی صبرم را که بینم

بهل تا هم به بی صبری نشینم

نکردم بد به کس تا نبینم

چرا اکنون ز بد روزی چنینم

ز بس خواری کشیدن چون زمینم

ز بس رنج آزمودن آهنینم

و لیکن من ز بیماری چنینم

نمانم زنده گر رویش نبینم

نه با آزادگان خرم نشینم

نه از خوبان یکی را برگزینم

مرا بنمای رویت تا ببینم

که من از داغ روی تو چنینم

ندانم چون کنم با که نشینم

به جای دوست در عالم که بینم

چرا در خیرگی چندین نشینم

چرا بیرون نیایم زین کمینم

تو خورشیدی و چون با تو نشینم

چراغ و شمع شاید گر نبینم

سر کوه بلند چندان نشینم

که لاله سر بر آره مو بچینم

الاله بیوفا بی بیوفا بی

نگار بیوفا چون مو گزینم

خوشا روزی که دیدار ته وینم

گل و سنبل ز رخسار ته چینم

بیا بنشین که تا وینم شو و روز

جمالت ای نگار نازنینم

شبی خواهم که پیغمبر ببینم

دمی با ساقی کوثر نشینم

بگیرم در بغل قبر رضا را

در آن گلشن گل شادی بچینم

بوره روزی که دیدار ته وینم

گل و سنبل به دیدار تو چینم

بوره بنشین برم سالان و ماهان

که تا سیرت بوینم نازنینم

گلستان جای تو ای نازنینم

مو در گلخن به خاکستر نشینم

چه در گلشن چه در گلخن چه صحرا

چو دیده واکرم جز ته نوینم