اگر بودیش صد دیوار در پیش

ندیدی تا نکردی روی او ریش

ز هر نقشی که او را آمدی پیش

به نیک اختر زدی فال دل خویش

بگفتا گر کند چشم تو را ریش‌؟

بگفت این چشم دیگر دارمش پیش

به دانگی گرچه هستم با تو درویش

توانگر‌وار جان را می‌کشم پیش

ندانم خصم را غالب‌تر از خویش

که در مغلوب و غالب نام من بیش

اگر صد گوسفند آید فرا‌پیش

بَرَد گرگ از گله‌، قربانِ درویش

نخستین صف توان‌گر داشت در پیش

دویم صف بود حاجت‌گار و درویش

چو در بیمار دیدی چشم درویش

گرفتی بر سلامت شکر در پیش

و گر نتوان که پنهان داری از خویش

مده خاطر بدان یعنی میندیش

اگر صد وجه نیک آید فراپیش

چو وجهی بَد بُوَد ز‌آن بَد بیندیش

سر افکنده فلک دریا‌صفت پیش

ز دامن دُر فشانده بر سر خویش

رها کن نام شیرین از لب خویش

که شیرینی دهانت را کند ریش

تو در آیینه دیدی صورت خویش

به چشم من دُری، صد بار از آن بیش

مبادا چشم کس بر خوبی خویش

که زخم چشم، خوبی را کند ریش

تو را گر ناگواری بود از این بیش

ز شکر ساختی گل‌شکر خویش

نخواهی کاریم در خانهٔ خویش

مبارک باد گیرم راه در پیش

چو کوری کاو نبیند کوری خویش

به صد گونه کشد عیبِ کسان پیش

سر از پس مانده می‌شد با دل ریش

رهی بی‌خویشتن بگرفته در پیش

گرفتش دست و یکسو برد از آن پیش

حکایت کرد با او قصه خویش

نگار خرگهی با مطرب خویش

غم دل گفت کاین برگو میندیش