مزن زن را ولی چون برستیزد

چنانش زن که هرگز برنخیزد

مکن سودا که شیرین خشم ریزد

ز شیرینی بجز صفرا چه خیزد‌؟

رطب چینی که با نخلم ستیزد

ز من جز خار هیچش برنخیزد

گل آن بهتر کزو گلاب خیزد

گلابی گر گذارد گل بریزد

ولی باید که می در جام ریزد

که از دست این زمان آن برنخیزد

درخت میوه تا خامست خیزد

چو گردد پخته حالی بر بریزد

چو آن گاوی که ازوی شیر خیزد

لگد در شیر گیرد تا بریزد

هر آن کهتر که با مهتر ستیزد

چنان افتد که هرگز برنخیزد

چو بادی می‌رسد او می‌گریزد

چگونه پشه با صرصر ستیزد

چو در آن آب از چشمت بریزد

که تا برخیزد آتش یا نخیزد

مرا زین چشمه خون صد شاخ خیزد

روا نبود اگر برخاک ریزد

مکن بر موی صفرا، زین چه خیزد

مکن چون موی ازان صفرا بریزد

میان خاک، خون من که ریزد

دو من خاکم، ز خون من چه خیزد

درین بستان چو گل از خاک خیزد

ببادی تند هم بر خاک ریزد

همه با طالب خود می‌ستیزد

بتیغ شوق خون او بریزد

چو اصلت خون بود خونت بریزد

کجا پشه ابا صرصر ستیزد

دمادم خون من اینجا بریزد

بکین و بغض این جا می ستیزد

اگر کژ اندر اینجا میستیزد

یقین میدان که جان ناگه گریزد

دل آگاه توهرگز نریزد

که جز جوهر از او هرگز نخیزد

نگارا، از من مسکین چه خیزد؟

چرا هجر تو با ما می ستیزد؟

همی خیزد ز زلفت ناله دل

چو آن آواز کز زنجیز خیزد

مپوشان روی را بگذار، کز شرم

[...]