بسی گفتند تا آخر به تشویر

ز سر تا پای کرد آن حال تقریر

درختی چند می‌بنشاند آن پیر

شهش گفتا چو کردی موی چون شیر

خوش آمد شاه را گفتار آن پیر

کفی پر کرد زر گفتا که این گیر

بیک ره منع کرد آن جمله را پیر

بدو گفتا نَیَم آگه ز تقدیر

زبان بگشاد صوفی گفت ای پیر

نبود از من که از سگ بود تقصیر

که گر نامه فرستی سوی آن پیر

شود خط چو قیر نامه چون شیر

زبان بگشاد مرد پیر کای میر

بدو جو می‌فروشم بی دو جو گیر

بدو گفت این دو جو زر باشد ای پیر

اگر خواهی ز من بستان و برگیر

نشست القصه و شه گفت ای پیر

چه کردی، پیش من کن جمله تقریر

شهش گفتا چو می‌خواندی مرا میر

ندانستی که سلطانم من ای پیر

زبان بگشاد رهبان گفت ای پیر

کدامین کار، ترک این سخن گیر

بدو گفتم که حرفی گوی ای پیر

که دل را تقویت باشد ز تقریر

بدو گفتند اُسجُد قال لاغَیر

برو خواندند اِخسَوا قَالَ لاَضَیر

ز غیری چون زنی لاف و ولا غیر

اَنَا خَیری زهر دونی ولا خَیر

که تا برکشتهٔ حق غرق تشویر

بگوئید و بپیوندید تکبیر

چو خط بستد حسن را گفت ای پیر

چو جانم در رباید مرگ تقدیر

زبان بگشاد شیخ و گفت ای پیر

بترس آخر ز حق تا کی ز تقصیر

بدنیا خورده بودم شربتی شیر

شبم درد شکم آمد گلوگیر

بدین زودی فراموشت شد ای پیر

که آوردی نو شرک آخر دران شیر

چنین گفت او که ترسیدم که آن پیر

خجل گردد خورد زان کار تشویر