نهٔ ماه و گر ماه منیری

چو پیش عقده افتادی بگیری

چنان افتاده‌ام از پای پیری

که از کس می‌نیابم دست گیری

اگر صد گنج زر در پیش گیری

بروز واپسین درویش میری

بکار سگ بسی گردی تو شیری

هنوز این سگ نیاوردست سیری

درآمد آب گرم از باد گیری

شکر در لب گداخت و ریخت شیری

ز دارالملک حسنش داروگیری

همه چیزیش نقد الّا نظیری

مرا گویند آسان می نمیری

که در عشقش کم جان مینگیری

کیم من در غریبستان اسیری

چو تو درّ یتیم و بی نظیری

که من این کار، آسان بی زجیری

برون آرم چو مویی از خمیری

اگر صد گنج داری چون بمیری

جوی ارزی چراعبرت نگیری

وگر میراث کوشی پیشه گیری

بصد خواری در این اندیشه میری

تو میباید که چندان پند گیری

ازان یک مرگ کز محنت بمیری

اگر پیش از اجل یک دم بمیری

دران یک دم همه عالم بگیری

ز بغضش راه دوزخ پیش گیری

زحبش در ولای او بمیری

به جز راه علی راهی نگیری

که نادان خیزی و نادان بمیری

مرا از فضل و رحمت دستگیری

خطای رفته را اندر پذیری

ز مرد وقت اگر فرمان پذیری

کنی درماندگان را دستگیری

بپوشان عیب کس را برنگیری

خطاهای کسان را در پذیری

همین دانش بود او را چو پیری

خطر برخیزد و گردد خطیری

اگر در شیوهٔ فقر و فقیری

سخن گویم بسی بر من نگیری