ز بویایی ناقص نیز کم گوی

که از یک میل موشی بشنود بوی

همه ذرات عالم را درین کوی

نه بیند یک نفس جز در روش روی

که تا آن طفل با دریا کند خوی

مگر داند شد از دریا گهر جوی

جنب را بر تن ار خشکست یک موی

هنوزش نانمازی دان به صد روی

قدم تا کی زنم در ره به هر سوی

چو از خود می‌نیابم یک سر موی

یکی دیوانه‌ای اِستاد در کوی

جهانی خلق می‌رفتند هر سوی

ز تو تا هست باقی یک سر موی

یقین می‌دان که نبود ایمنی روی

چرا در بت پرستی ای هو جوی

بسان کافران آوردهٔ روی

چو در چاه اوفتاد آن گرگ بدخوی

رهایی یافت روباه سخن‌گوی

برو ای مور خود را خانهٔ جوی

سخن در خورد خود از دانهٔ گوی

اگر در تن زدن جانت کند خوی

شود هر ذره‌ای با تو سخن‌گوی

زبان بگشاد گلبرگ سمن بوی

که گر از صد زبان گردم سخن گوی

مپرس ای دایه تا من زان پری روی

چگونه چون پری پویم بهر سوی

منم گلبوی و آن دلبر سمن بوی

بزرگی کن میان ما سخن گوی

اگر رازیت باشد فرصتی جوی

دهان برگوش من نه راز برگوی

ز بستان سخن در فکر گلروی

چو سوسن ده زبان شو حال گل گوی

چو دوزم جامهیی در عشق دلجوی

سرشک اندازد از دل بخیه برروی

همه شب آن ز دل افتاده در کوی

چو پرگاری بسر میگشت هر سوی

چو جوزا آن دو مهوش روی در روی

ببوسه دیده هر یک موی بر موی

جوابش داد هرمز کای سمنبوی

چه برخیزد ازین خفتن سخن گوی