اگر داری گل اندر سر چه شوئی

سرت در گل نخواهد ریخت گوئی؟

چراغ مُرده را چندانکه جوئی

نیابی هیچ جائی، چند پوئی

ذخیره نهد او از هیچ روئی

نیندیشد ز فردا نیز موئی

چو یوسف بود گوئی در نکوئی

خود ازگوی زنخدانش چه گوئی

یکی سقّاش بودی سرخ روئی

که هر وقت آبش آوردی سبوئی

ازین خونم که دریائیست گوئی

درآموزم شفق را سرخ روئی

ولی تو تو نهٔ تو عکس اوئی

ازان تو هم جمیل و هم نکوئی

بدو گفتند آخر می چه گوئی

گرفته در بر او را می چه جوئی

ز سر تا پای من چندان که جوئی

جراحت پُر بوَد چندان که گوئی

گر از طاعت ندارم هیچ روئی

سپیدم هست در اسلام موئی

ز درد ما کسی راهست بوئی

که باشد دایماً در جست و جوئی

نبینم در جهان مقدار مویی

که آن را نیست با روی تو روئی

اگر از تو کسی پرسد چه گوئی

که چیزی گم نکردن می چه جوئی

زهی حجت که اندر هیچ رویی

بننشیند کسی را بر تومویی

مپیچ از ما به یک سر موی سویی

فرو مگذار از انگشت مویی

پناه از حق طلب از پر چه جویی

سخن در سر رود از پر چه گویی

چه می‌گویم کسی کز ماه رویی

شود از ناتوانی همچو مویی

تو هم گر هر دو عالم ترک گویی

چنان کان مرد از مردان اویی

وگر چیزی ورای این دو جویی

شبت خوش باد بیهوده چه گویی

اگر صد قرن می‌گردی چو گویی

نمی‌دانم که خواهی یافت بویی