نهی دم زین مزن در صورت خویش

حقیقت فاش بشنو مرد درویش

مرا وصلست از دیدار رویش

از آن افتادهام در گفتگویش

تو دیدارِ وِئی اکنون بجویش

بهر چیزی که میخواهی بگویش

خبردارم من از دیدارِ رویش

فتاده این چنین در گفتگویش

حکیمی باز پیچانید رویش

مفاصل نرم کرد از هر دو سویش

محمد کایت نورست رویش

سواد روشن و اللیل، مویش

کنونم ده زکات خوبی خویش

که فردا من غنی گردم تو درویش

شتابان شد به صد رغبت به سویش

وزان پس کرد لختی جستجویش

کرم نگذاشتش کز خوبی خویش

زکاتی را را بگرداند ز درویش

بیاو افتقار من برویش

بیان کن بعد از آن بگذر بکویش

به کلیت رهایی یابی از خویش

غنی گردی به حق ای مرد درویش

گهی پیچیدن اندر تاب مویش

گهی دادن نشان از نقش رویش

ز سر تا پا فرود آیم چو مویش

شوم روشن ضمیر از عکس رویش

جز آیینه کسی کم دیده رویش

بجز شانه کسی نبسوده مویش

قدم از تارک من کن به سویش

زبان من شو و از من بگویش

که هر کس در جهان نیکوست رویش

بسی بهتر ز روی اوست خویش

جز از اشکی که می آمد به رویش

کسی آبی نکردی در گلویش

سلامم چون رسانیدی به سویش

رسان دیگر دعا وز من بگویش

که در این کشته زار ارشاه و درویش

نشیند هر کسی بر کشته خویش

ز بی مهری سحر تاریک رویش

نفس گشته گرهها در گلویش