چو زیر بید سر برداشت مویش

نهانی گل بروزن برد رویش

چو شهزاد از صبوری گشت درویش

ز بیهوشی بزد یک نعره بی خویش

به چشم جان بباید دید رویش

که تا یابی به معنی رو به سویش

تو هالک دان کسی کو نیست درویش

نمی‌داند امام و رهبر خویش

همی کوشند در آزار درویش

همی هستند در آرایش خویش

سخن گوراست اندر معنی خویش

که جویای معانی گشت درویش

عبارت در سخن وانگاه درویش

مگر آنکس که باشد رهزن خویش

بجز خونین دلی و جان درویش

نه بیند هیچ صیدی لایق خویش

چو پیر راهرو بیند که درویش

ترقی کرد اندر عالم خویش

بجد و جهد و سعی و طاقت خویش

خورش از خود بگیر ای مرد درویش

مدار از کس دریغی لقمهٔ خویش

اگر باشد شه و ورهست درویش

بود سیر نبی چون سیر درویش

برفت او بلکه او را برد با خویش

نه از ایزد خبر دارد نه از خویش

ز دین باشد بروز حشر درویش

ممّکن گردد اندر حالت خویش

که صاحب حال گردد مرد درویش

بصورت جمله مسکینندو درویش

بمعنی جمله بی پیوند و بی خویش

چو عالی همت آمد مرد درویش

کند ترک وجود و هستی خویش

تمامت عارفان در گفت و گویش

تمامت عارفان در جستجویش

ندارد مثل همتائی مجویش

بجز توحید در اینجا مگویش

ز چشم دل بسی دیدند رویش

بمردند آنگهی در آرزویش

قراری یافت دل از گفتگویش

که دید آن رخ که بددرآرزویش