چنین نقلست ازان قوم جگر سوز

که می‌گریند این مدّت شب و روز

بآخر دختر عاشق در آن سوز

بزاری شعر می‌گفتی شب و روز

چه می‌خواهی ز من با این همه سوز

که نه شب بوده‌ام بی سوز نه روز

بدین زاری بدین درد و بدین سوز

که هرگز در جهان بودست یک روز!

نگه کردند بر دیوار آن روز

نوشته بود این شعر جگر سوز:

چو قشر بیضه و موی سر امروز

ز جهدت کیمیائی گشت مکنوز

اگر تو کیمیای عالم افروز

نمی‌دانی، ز افلاطون درآموز

که این مادر بدین دو بچّه امروز

کزو گشتید جمله شفقت آموز

غنیمت دان شبی با یار تا روز

به هم گفتن بسی اسرار جان سوز

پسر را گفت تا گردی تو پیروز

اگر دانا دلی پندی بیاموز

ز قهرش دیدهٔ پر فتنه بر دوز

چو باد انش به بی خوابی بیاموز

چراغ دل ز شمع جان برافروز

اصول علم استادان بیاموز

بصد الحان خوش داود جان سوز

زبور عشق تو خوانده شب و روز

ز نور عشق شمع جان برافروز

زبور عشق از جانان درآموز

ز بیهوشی چنان گشتند دل سوز

که نامد یادشان از قوت چل روز

به جنگ خلق خورشید جهان‌سوز

نهد بر گوش اسب این نیزه هر روز

برو دل جمع دار ای دوست امروز

که تا فردا نمانی در تف و سوز

چنین گفتست شیخ مهنه یک روز

که یک تن بین جهان و دیده بر دوز

ز سر در ابجد معنی درآموز

ز نور شرع شمع دل برافروز

فلک نطع و زمین ریگ است هر روز

برآرد تیغ خورشید جهان سوز