ز انتظار ار چه باشدش سوزی

سهل باشد که عاقبت روزی

مکن از بهر خوردن خلق‌سوزی

که با روز تو خواهد بود روزی

سر زلف سیه در عود سوزی

نسیم صبح در مجمر فروزی

به هر جانب چو لاله دلفروزی

همی افروخت مشکین عود سوزی

که پیش از وصل یوسف بود روزی

زلیخا را عجب دردی و سوزی

مرا از وصل او گر، دیده دوزی

چو من یارب بداغ دل بسوزی

بسوزی هر که را رخ برفروزی

نیفروزی چراغی تا نسوزی

تو در حسن آفتاب دلفروزی

به مهر ذره یی تا چند سوزی

تو گر از داغ دل آتش فروزی

نه تنها خود که ما را نیز سوزی

خروشان بود از اینسان چند روزی

ز دل می‌کرد آه سینه سوزی

چو می‌بینم هوس را نیست سوزی

سر آرم با محبت چند روزی

آن که دانش نباشدش روزی

ننگش آید ز دانش آموزی

ز جا جستم چ و شیری کینه توزی

به ذوق سیر کوه قاف روزی

نبود از شک تاب سینه سوزی

اجازت داد بر آتش فروزی

نمی بینم از آن مه دلفروزی

کنم بهر تفاؤل شانه سوزی

کنیزان سیه چون کینه توزی

به کف هر یک گرفته نیم سوزی

چنان بر فرق او زد نیم سوزی

که مسکین را نه پک ماند و نه پوزی

کشید از زیر دامن نیم سوزی

نصیب خصم باد این گونه روزی

ز من با شاعر رنگین بیان گوی

چه سود از سوز اگر چون لاله سوزی

نه خود را می گدازی ز آتش خویش

نه شام دردمندی بر فروزی

شبی در محفلی با آه و سوزی

شنیدستم که مرد پاره‌دوزی

چنین می گفت با پیر عجوزی

گلی خوش بوی در حمام روزی