حقیقت ظلمت شب پر ز نور است

تمامت سالکان را شب حضور است

از آن مجلس به صورت گرچه دور است

مخوان دورش که جانش در حضور است

بلی شخصی که در دل سست زور است

سوی خصم احول و در خویش کور است

صنم گفت ار چه جانت ناصبور است

بیا امشب که فردا هم نه دور است

قریب آن هست کو را رش نور است

بعید آن نیستی کز هست دور است

خیال روی او در دیده نور است

مخوانش دل که از دلبر صبور است

به آن رخ میکند دعوی خویشی

به تابان و لیکن خویش دور است

میان نیستی دیدیم و هستی

[...]

که این نافه زِ چینِ جیبِ حورَ اسْت

نه آن آهو که از مَردُم نُفورَ اسْت

بلی سلطان معشوقان غیور است

ز شرکت ملک معشوقیش دور است

هر آن معشوق کز عاشق نفور است

به صورت گرچه نزدیک است دور است

عجب تر کان غلام از وی نفور است

ز دمسازی و همرازیش دور است

مرا چشم خرد زان لحظه کور است

که از دانستن این راز دور است

به شهوت قرب تن با تن ضرور است

میان عشق و شهوت راه دور است

به ایشان گفت اگر رفتن ضرور است

توقف از صلاح کار دور است

که این بانوی ما بس ناصبور است

مزاجش نازک و طبعش غیور است

ولی چون لازم خوبی غرور است

نکویی علت طبع غیور است

که دانم خاطر شیرین غیور است

سرش از چنبر حکم تو دور است

اگرچه طبعش از خسرو نفور است

ولی آشفتهٔ او را ضرور است

نمی گویم کزین کارم نفور است

به کار سخت همدستی ضرور است

هر آن خاری که ننگ از وی نفور است

مرا در کار و عشقم را ضرور است

ادب شرطست و شرح غم ضرور است

غرض عجز است و عجز از ناصبور است