ز بود آفرینش اوست مقصود

ز لا در عین اِلّا اوست موجود

پسر گفتش که زن زانست مقصود

که فرزندی شود شایسته موجود

بدو گفتند پس هدیه بنه زود

نهاد القصّه هدیه رفت چون دود

هم آنجا کاستخوان شیر نر بود

شد آن گَو ز استخوان مرد پُر زود

در آن شهر از بزرگی گنبدی بود

که سر در گنبد گردنده می‌سود

اثر کرد این سخن در جان محمود

فرو افکند سر می‌سوخت چون عود

ایاز سیمبر را گفت محمود

ترا زین پای بوسیدن چه مقصود

که ای همدم بحق عهد معبود

که چون تابوت گردد مهد محمود

چو انجام همه بگذاشتن بود

کجا دیدند ازان پنداشتن سود

روان شد مرد تا نزدیکِ محمود

شهش گفتا ندیدی روی مقصود

درو معدوم شو ای گشته موجود

تو واو در نمی‌گنجد چه مقصود

ایاز سیمبر در خواب خوش بود

دلش چون دیده یک ساعت بیاسود

جوابی داد او را مرزبان زود

که الحق نیست خون ریزی چنان سود

مگر از گوشت آنجا شهلهٔ بود

در آن زنبور در زد نیش را زود

اگر آن پیشگه می‌بایدت زود

درین ره خاکِ ره می‌بایدت بود

بسوی مصر بردش آن جوان زود

یکی نخّاس خانه در میان بود

زمانی سر به پیش افکند محمود

گهی نالید و گه می‌سوخت چون عود

فرس می‌راند شه تا پیش آن زود

نشسته دید زالی پیشِ آن دود

ز چندان رنج آهی بود مقصود

چو کرد آهی نجاتش داد معبود

کنیزی داشت عبدالله مسعود

که صد گونه هنر بودیش موجود