چو شد پرداخته فرهاد را چنگ

ز صورت‌کاریِ دیوارِ آن سنگ

مکن زین بیش خواری بر دل تنگ

غریبی را مکش چون مار در سنگ

گر از پولاد داری دل نه از سنگ

ببخشایی بر این مجروح دلتنگ

من بی‌سنگ خاکی مانده دل‌تنگ

نه در خاکم در آسایش نه در سنگ

عیار دست‌بردش را در آن سنگ

ترازویی نیامد راست در چنگ

شده بر کوه کوهی بر دل تنگ

سری بر سنگ می‌زد بر سر سنگ

به هر شاخ گلی کاو درزند چنگ

به جای گل ببارد بر سرش سنگ

که یاری مهربان آرد فرا چنگ

به رهواری همی راند خرِ لنگ

ز سالار خُتن تا خسروِ زنگ

همه بر یاد خسرو باده در چنگ

ز بیماری دل شیرین چنان تنگ

که می‌کرد از ملالت با جهان جنگ

ندارم طاقت این کورهٔ تنگ

خلاصی دِه مرا چون لعل از این سنگ

فراخی دادش ایزد در دلِ تنگ

کلیدش را بر آورد آهن از سنگ

شده بر عارض لشکر جهان تنگ

که شاهنشه کجا می‌دارد آهنگ

برآمد گردی از ره توتیارنگ

که روشن‌چشم از او شد چشمه در سنگ

مَلک بر فرش دیباهای گل‌رنگ

جنیبت راند و سوی قصر شد تنگ

تو در خرگاه و من در خانهٔ تنگ

تو را روزی بهشت آمد مرا سنگ

ترازو بر زمین چون یابد آهنگ

حسابش خاک به‌تر داند از سنگ

عقیق از لعل من بر سر خورد سنگ

گل رویم ز روی گل برد رنگ

دلِ شکر در آن تاریخ شد تنگ

که یاقوت تو بیرون آمد از سنگ

دو باشد منجنیق از روی فرهنگ

یکی ابریشم اندازد یکی سنگ