ز گفتارم نظر کن ای خردمند

که ماندستی چو مرغی اندر این بند

ندارد کس خبر غافل شده چند

بمانده در بلای خویش و پیوند

خیالت آن چنان از ره بیفکند

که دارد جانت اینجاگاه دربند

ز خونی گشتهٔ تو مدّتی چند

فتاده همچو مرغی مانده در بند

گمانت آنچنان بگرفت در بند

که از اسرارت اینجاگه بیفکند

یقین فرمان تست اکنون خداوند

برون آور مرا بیچاره از بند

اناالحق میزد ازدید خداوند

که رسته دید جسم و جانش از بند

یکی بیچون و بی مثلی و مانند

نداری یار و خویش و زوج و فرزند

دو نبود جز یکی اینجا نبیند

که در یکی حقیقت همنشینند

دو نبود ذات بی‌شک جمله ذاتند

که می‌خواهند بود خود که بازند

خبر دادم شما را از خداوند

که کلّیتان برون آرد از این بند

چو میبینم که راه حق نوردند

ز دوزخ ذرّهٔ اینجا نترسند

تمامتانبیا ترسان از ایناند

که ایشان اندر این ره راز بینند

مقام قرب بخشیدت خداوند

ندانستی و افتادی تو در بند

دگر نیم دگر چون گشت دربند

بآن سر در رسید و گشت پیوند

همه یارند و در دنیا ندانند

یقین این نیز در عقبی نمایند

چو دانش داری و هستی خردمند

بیاموز از فتوت نکتهای چند

اخی را چون طمع باشد بفرزند؟

ببر، زنهار، از وی مهر و پیوند

میان تربیت زان روی میبند

که باشد در کنارت همچو فرزند