چو مُردی نه زنت ماند نه فرزند

دراید هفتهیی را بندت از بند

بپیش دزد میگفت ای خداوند

نخستین شاه ما را دست بربند

مخالف را چو در ره راست افگند

بصنعت جادویی کرد از نهاوند

نزاید هیچ مادر چون تو فرزند

نیارد هیچ قرنی چون تو دلبند

چو عهدی بست با او گل بسوگند

زبان بگشاد حُسنا کای خداوند

چو بشنود آن سخن قیصر ز فرزند

فتاد از روم افتاده بدربند

شه چین خورد بی اندازه سوگند

کزین پس برندارم هرگزش بند

تو کی باشی چو من چون موی در بند

که با کس نیستت چون موی پیوند

اگر روزی دو سه نودولتی چند

که هست آن در حقیقت بند در بند

چنین گفتند پیران خردمند

که آموزند ازیشان دانش و پند

تو گفتی سرّ توحید خداوند

نداری در تصوف هیچ مانند

بگوید این به فضل خود خداوند

گشاید از دل من قفل این بند

به ظاهر زنده اما جان ندارند

اگر دانند جان جانان ندانند

حقیقت چون کلام الله دانند

بسوی معنی او راه یابند

تمام اولیا در آن کتابند

ولی این سر اکنون نه نمایند

مرا عباسیان بسیار خواندند

که تا اسرار دین من بدانند

منزه ز احتیاج جفت و فرزند

مبرا از شریک و شبه و مانند

مقفی گر نباشد بیتکی چند

چو عذرش گفته شد آنرا تو مپسند

دل خود را برون آور از آن بند

ببوی فقر قانع باش و خرسند

مثال کیمیا دان صحبت چند

که بر افعال و اعمال تو افکند