دو آیینه است عشق و دل مقابل

که هر دو روی در روی‌اند از اول

هزاران تیر محکم خورده بر دل

چو آهو می‌دود دو پای در گل

دمی در انتظار همدم دل

بسی خوشتر بود از ملک حاصل

چو مقصودم نخواهد گشت حاصل

نه دیده خواهم و نه جان و نه دل

چنان خواهم که بر ترتیب اول

نداری یک نفس خود را معطل

پس آن چیزی که شد در چشم حاصل

مثالی بیش نیست ای مرد غافل

که در عالم فقیر آنست کامل

که اندر فقر خود باشد سیه دل

همه ار نفکنی از گردنت کل

همه فردا شود در گردنت غُل

چو برنامد از آن یک قطره از دل

برآمد زاب گل صد خارش از گل

شنودم من که پیری بود کامل

نه چون پیران دیگر مانده غافل

چگونه پر زند در خون و در گل

میان راه مرغ نیم بسمل

بآب چشم صحرا کرده پر گل

جهانی درد صحرا کرده بر دل

ترا می صبر باید کرد حاصل

که گفت الصبر مفتاح قلایل

هزاران بحر پر اسرار کامل

بیک دم می‌توانی کرد حاصل

گر انگشتت نبودی در مقابل

ندیدی منزلت ماه از منازل

بیک موی حقیقت آن مسلسل

محقق کرد نسخ دین اوّل

امام اهل دین سلطان اوّل

امیرالمؤمنین صدیق افضل

چه میگویی که هر دو در مقابل

یکی اندو دو میبینی تو احول

مگر زین دارو آن مرغ سبکدل

بیندازد بچه چون مرغ بسمل

ز دست روزگارش پای در گل

ز چرخ‌ِ بی‌سر و پا دست بر دل