زهی نور رخت شمع دل من

وصالت از دو عالم حاصل من

نیامد غیر مهرت در دل من

که بسرشتند با آب و گل من

میا دیگر بدین سر منزل من

مکن خود را سبک در محفل من

بیا ای مرهم داغ دل من

ببین داغ دل بیحاصل من

چه تخمی‌رست از آب و گل من

دلم کرد این، که لعنت بر دل من

که اینجا خوش فرود آمد دل من

از این خاک است پنداری گل من

ز هر رنگ شکسته چون دل من

ز هر پامال حسرت چون گل من

دکان او بود سر منزل من

بود چون کوره آتش دل من

ز خاک اوست پنداری گل من

مبادا خالی از یادش دل من

به رحمت رشحه ای هم بر دل من

اگر ریزی، شود حل مشکل من

که آوخ کوشش بی حاصل من

دریغ از بخت من آه از دل من

طریق عاشقی وانگه سلامت

مَعاذَ اللّه ز فکرِ باطلِ من

پیِ درد تو مهمانخانه‌ای ساخت

چو برهم زد قضا آب و گِل من

بود هر طفل را در دست سنگی

مگر از سینه بیرون شد دل من

شده خاموش شمع محفل من

دریغا زحمت بی حاصل من

کسی از حال فایز باخبر نیست

به جز من دانم و داند دل من

فرود آور در این جا محمل من

که این جا خوش فرود آمد دل من

توئی شاه خرابات دل من

بماوائی مرو از منزل من

دل من ای دل من ایدل من

یم من کشتی من ساحل من

چو شبنم بر سر خاکم چکیدی

و یا چون غنچه رستی از گل من

جهانها روید از مشت گل من

بیا سرمایه گیر از حاصل من

غلط کردی ره سر منزل دوست

دمی گم شو به صحرای دل من

تجلی کن در این طور دل من

که تا فانی شود آب و گل من