به یک قصدی چرا روسی بدر رفت

مگر این بود آتش، آن دگر نفت؟

در آن ساعت که کوبش مغز می سفت

به خود در زیر لب بامویه می گفت:

به الماس مژه بیجاده می سفت

بسوی میزبان می دید و می گفت

فلانکس در اخبار اینچنین سفت

بقول راویان شخصی چنین گفت

نبد غیری خود آن گفت و خود این گفت

خود او بود آنکه در عهد خود سفت

خود او را با چنان لطف و شرأفت

عجین داری باقسام کثافت

شود بر اقربیت اعترأفت

نماید اصل اقرب بیخلافت

زبان حال کاخ این راز ننهفت

همانا با حریفان این چنین گفت

به روز و شب نمی‌خورد و نمی‌خفت

همی‌نالید و می‌مویید و می‌گفت

چو انصاری ز مژگان گرد ره رفت

بباب پیر خرقانی باو گفت

نگارم همچو گل زین گفته بشگفت

تقاضای مرا از دل پذیرفت

درودت گویم و کوته کنم گفت

بمان شاها بشادی جاودان جفت

پری رو زین سخن بی حدّ برآشفت

زجا برجَست و با تندی به من گفت:

از این رفتارِ او دانا برآشفت

در این اندیشه شد و با خویشتن گفت

یکی مویه کنان با جفتِ خود گفت

که دیگر در کجا خواهیم شد جفت

برو چندی در کون را بکن چِفت

میفکن بر سر بی زخم خود زِفت

مُعَلِّم در جوابش این چنین گفت

که باشد حالِ تو با حالِ من جُفت

خروس پهلوان با ماکیان گفت‌:

کس از یار موافق راز ننهفت

ابرخیس از تفاخر با همر گفت

که‌ نتوانی‌ چو من‌ در شعر دُر سفت

چو « گنج ساخته‌» باشد ده و هفت

که گنج سوخته هم درقلم رفت