زهی دیدار تو جان کرده روشن

فتاده نور تو در هفت گلشن

جمال یار ما پیداست روشن

در این آیینه اندر هفت گلشن

گرت در سینه چشمی هست روشن

به عبرت بین درین فیروزه گلشن

به خسرو نیز گشت آن قصه روشن

که مهمان شد شکر در سبز گلشن

ز فضلش هر دو عالَم گشت روشن

ز فیضش خاک آدم گشت گلشن

چو حضرت کرد نام نامه گلشن

شود زان چشم دلها جمله روشن

درین دیر مسدس زوست روشن

مثمن روزنی از هشت گلشن

که ای چشمم به دیدار تو روشن

دلم از عکس رخسار تو گلشن

به فرزندیت آدم چشم روشن

ز گلروییت عالم گشته گلشن

بقا را دان تو آبی پاک روشن

که شد جاری میان صحن گلشن

زهی فرخنده مولودی که کردست

جهان از خرمی بر خلق گلشن

پدر را چشم روشن شد ز رایش

از آن تاریخ او شد چشم روشن

چراغ چشمم از روی تو روشن

دماغ جانم از بوی تو گلشن

روان از چشمه‌هایش آب روشن

عیان در آب روشن عکس گلشن

نمودی از برون دیوار گلشن

برنگ جامه فانوس روشن

نه زندان روزنی دارد به گلشن

کز آن چشمم شود یکذره روشن

چنان آئینه حوضست روشن

که پنهان نیست بروی راز گلشن

فراز بام این فیروزه گلشن

به حدی زهره تابان بود و روشن

ز تأثیر فروغ او به گلشن

شده هر برگ چون آیینه روشن

ز عکس لاله این سبز گلشن

چراغ هفت اقلیم است روشن

جهانگیر فلک با روی روشن

چو از زرین جزوکه داد درشن