وگر کژ رست بالای صنوبر

بکن بیخش که باشد آفت سر

نباشد اعظمی از عرش داور

بجز دل زین عظم الله اکبر

ز باریکی بود چون موی لاغر

ولی از کوه در زفتی گران تر

مکانشان لامکان را سایه پرور

زمینشان اسمان را سایه بر سر

اسیر بند مشتاقان این در

ببند امر دارد چتر قیصر

نپوشد غیر صوفی دلق در بر

مجرد باش تا باشی قلندر

چو شد سر ولایت بی تکرر

ازین اعداد ماندم در تحیر

لطیفست و خبیر و روح پرور

دماغ اولیا زین می معطر

ز آدم تا بخاتم هر پیمبر

ولایت دارد از دادار داور

عجب تر آنکه میاید از این در

جواب هر یکی بر طرز دیگر

چو نبود باز را تتماج در خور

زند مشتی چنان کم بشکند پر

نه معدود و نه محدود و نه ابتر

که بی عدست و بی حدست و بی مر

ازین می مغز سالک گر شود تر

رود جائی که جبریل افکند پر

بابنای معارف شد پیمبر

ولی تشریع حق را نیست در خور

به دستش گاه تیغ و گاه خامه

به پیشش گه کتاب و گاه دفتر

سنان در خدمتش با خامه همدوش

قلم در حضرتش با تیغ همسر

گزیده خاطرش از فضل صد فصل

[...]

ز فر زاده موسی ابن جعفر

منم خلد و سنا باد است کوثر

چو روح القدس در خاکم زند پر

مشام از تربتم سازد معنبر

نهالی خرد بودم نازک و تر

که گشتم دور از پیوند مادر

بنازد افسر زرین از این سر

چنان کز افسر زرینه گوهر

بود نقصان دخل و میوه کمتر

شود در سال دیگر غله را بر

به روی عقل و دل بگشای هر در

بگیر از پیر هر میخانه ساغر

«دران کوش از نیاز سینه پرور

که دامن پاک داریستین تر»