کسی کو عمر در دنیی بسر برد

قوی مردی بوَد، در دین اگر مُرد

زهی عزلت که چندانی زن و مرد

دویدند و ندیدند از رهش گرد

اگر خواهی که گردی در جهان فرد

به گرد کوی صاحب دولتان گرد

بزد چنگال و او را در هوا برد

به چنگالش دو سه نوبت بیفشرد

مرا آن یک نظر از خویشتن برد

علامت بر سر راه من آورد

ز دار و سنگ و رشته غم نمی‌خورد

سر موئی ز اناالحق کم نمی‌کرد

به زیر پای کامش نرم می‌کرد

همی افزود او را محنت و درد

بگو ای با همه وی از همه فرد‌!

سلامت می‌کند پیر ای جوانمرد

به گرد آینه طوطی بیاورد

بخلوتخانهٔ شاه جهان برد

بهر یاری که وقتش اقتضا کرد

بدزدد مهرهٔ عمر زن و مرد

نخستین جام حکمت نوش او کرد

ز دست مصطفی سر جوش او خورد

کنون ای آفتاب سایه پرورد

که گفتت کز کنار دایه برگرد‌؟

ولی هر کاو هوای دل گسل کرد

نیارد لقمه‌ای بی‌خون دل خوَرد

ترا چو جان پاکت رفت و تن مرد

نباید خویش را با خویشتن برد

ز بس کان بی سر و بن درد سر برد

سر دردش نبود از دردسر مرد

به گرد پردهٔ اسرار کم گرد

که نبود مرد این اسرار هر مرد

چو دریا هرک زینجا قطرهٔ برد

ز رنج تشنگی هم خشک لب مرد

اگر خورشید گویم با رخی زرد

شود در کوش هر شب هم بدین درد

مرا باری دل از گردون فرومرد

ز بس کس کو برآورد و فرو برد

فلک هر لحظه دیگر چیزت آرد

بهر ساعت بلایی نیزت آورد