اگر خرسند گردم در جدایی

ز من باشد نشان بی وفایی

خبر دارد که چونم در جدایی

جدا از خورد و خواب و آشنایی

نه برگیری ز من درد جدایی

نه حال خویش در نامه نمایی

ز بی رحمی مرا تا کی نمایی

دریغ دوری و درد جدایی

چو یاد آمد مرا آن بی وفایی

که از تو دیده‌ام روز جدایی

تو ده جان مرا زین غم رهایی

تو بردار از دلم بند جدایی

مرا کز آفتاب آمد جدایی

چگونه پیشم آید روشنایی

تو تیری من کمانم در جدایی

چو رفتی نیز با زی من نیایی

ز سستی بر یکی پیمان نپایی

ز نادانی به هر رنگی برآیی

نباشد خوشیی چون آشنایی

نه دردی تلخ چون درد جدایی

غریب ارچند باشد پادشایی

بنالد چون نبیند آشنایی

نداند حالت من در جدایی

بریده ز آشنایان آشنایی

چرا جویم ز روی تو جدایی

چرا بُرم ز خورشید آشنایی

کنون آمد زمستان جدایی

بدو در، ابر و باد بی وفایی

خداوندی و بر من پادشایی

توانی کم عقوبتها نمایی

گر آمد ناگهان از من خطایی

مرا منمای داغ هر جفایی

نخواهم جستن از موبد رهایی

نه با او کرد خواهم بی وفایی

ز خرسندی گزیدم پارسایی

که خرسندیست بهتر پادشایی

نگارینا مجو از من جدایی

همه چیزی همی جو جز رهایی

گهی جوید ز هجرانش جدایی

گهی از خشم و آزارش رهایی