مرا از تو نیاید پادشایی

نه خودکامی و نه فرمان روایی

ز بس در مرغها دستان نوایی

همه مرغان شده چنگی و نایی

دلش داد اندر آن ساعت گوایی

که رامین کرد با او بی وفایی

تو از گوهر چو گزدم جان گزایی

به سنگ ار بگذری گوهر نمایی

کنون گاهست اگر پوزش نمایی

پشیمانی خوری نیکی فزایی

مرا دیدی که راه پارسایی

چگونه داشتم در پادشایی

همی ناکرد باید پادشایی

بزرگی جستن و فرمانروایی

اگر چه دیدم از تو بی وفایی

نهادی بر دلم داغ جدایی

مبادا هرگز از دردم رهایی

اگر من صبر دارم در جدایی

جدا شد کام من تا تو جدایی

نیاید باز تا تو بازنایی

گر این نامه بخوانی بازنایی

به بی رحمی دهم بر تو گوایی

چه باشد گر تو کردی بی وفایی

به نادانی ز من جستی جدایی

چو در خوابم همی مهرم نمایی

چو بی خوابم همی دردم فزایی

به گاه خواب ناخوانده بیایی

بدان تا حسرتم افزون نمایی

تو خورشیدی مرا از روشنایی

نیاید روز من تا تو نیایی

به نادانی مجوی از من جدایی

که در گیتی تو خود با من سزایی

چه خوش روزی بود روز جدایی

اگر با وی نباشد بی وفایی

همه کس را همی خوشی نمایی

مرا باری چرا گشی فزایی

نه بس جان مرا در جدایی

که نیزش درد بیزاری نمایی

تو چون من مردمی نه چون خدایی

مرا چندین جفا تا کی نمایی