جوان و کامگار و پادشایی

به شاهی بر جهان فرمان روایی

نه تدبیر و هنر نه پادشایی

نه پرهیز و گهر نه پرسایی

چو مهری زین فزونتر آزمایی

سخنهای مرا آنگه ستایی

به مهر اندر بپیوند آشنایی

مبر بر من گناه بی وفایی

چرا بر یک سخن هرگز نپایی

به گردانی چو چرخ آسیائی

ترا داده‌ست بخت آن روشنایی

که زنگ از جان بدبختان زدایی

سرشکت را کنون باشد روایی

که بفروشی به بازار جدایی

بسی اندیشه کرد اندر جدایی

که چون یابد ز اندوهش رهایی

تو از یک روی بر ما پادشایی

ز دیگر روی ما را چون خدایی

میان نعمت و فرمانروایی

نشاط عاشقی و پادشایی

تو با شیران چرا شیری نمایی

که با گور دمنده برنیایی

همی تا در شبستان و سرایی

هنرهای یلان نیکو نمایی

تو شاه و شهریار و پادشایی

به کام خویشتن فرمان روایی

نه هر کاو دوستی ورزید جایی

به زیر دوستی بودش خطایی

چو پیدا گردد از تو پارسایی

ترا بخشم سراسر پادشایی

چه باشد خوب‌تر زان پادشایی

که بپسندد مرو را پارسایی

چو روز وصلت او را روشنایی

هنو سوزنده چون روز جدایی

ز گیتی هر چه بینم دل‌گشایی

همی آید به چشمم اژدهایی

چنین غمگین و درمانده چرایی

نه بر ایران و توران پادشایی؟

ترا داده‌ست بر وی پادشایی

چرا جویی همی از وی جدایی