به عشق اندر چنین بختی بباید

که تا پس کار عشق آسان برآید

برو بستان ز گنجور آنچه باید

که مارا صید بی تو خوش نیاید

ازین گریه وزین ناله چه آید

جز آن کت غم به غم بر، می‌فزاید

اگر رنج مرا کوه آزماید

به جای آب ازو جز خون نیاید

به خاور بود چشمش تا کی آید

سپاه شب که راهش برگشاید

کجا من پیرم و دانی نشاید

که از پیران چنین رسوایی آید

زبانم گر شکیبایی نماید

دلم در ناشکیبایی فزاید

چه کرداری که از فضل تو آید

چه فرزندی که از نسل تو زاید