که این کشتن نه کار پادشاهست

که این شهزاده بی شک بی گناهست

چوآتش بوتهٔ مردان راهست

بباید سوخت آتش خوابگاهست

بمعنی شعر من شعری و ماهست

خطش چون برقعی شعر سیاهست

علی اندر جهان مقصود راهست

سراسر رهروان را او پناهست

تو ناجی دان کسی کو راه شاهست

امیرالمؤمنین او را پناهست

محمد اندرین ره پیر راهست

ولی حیدر ترا پشت و پناهست

همه در سایهٔ تو در پناهست

که خواهی این گدایان را ز شاهست

درین ره پاکبازی زاد راهست

پس آنگه در میان دیدار شاهست

ترا این عز و دولت هم ز ما هست

که جسم وجان تو در ما بقاهست

اگرچه پیر شبلی پیر راهست

در اول دیدمش او عذر خواهست

اگر توفیق میجوئی ترا هست

درونِ جان و دل عین خدا هست

همه روی زمین برگ گیاهست

درون دلها پر از دردست و آهست

ز عشق و عقل اینجا کارگاهست

ولی دیدار آدم دید شاهست

ریاضت قربت مردان راهست

که در آخر یقین دیدار شاهست

اگراو این زمان مردود راهست

حقیقت آخر اینجا عذرخواهست

ز من چندان که می خواهی وفا هست

از این معنی بگو یک جو تو را هست؟

چه گویم وای دل گویی که جان کن

کنون هم از تو پرسم این وفا هست؟

سلامم را جوابی نیست از تو

[...]

جمالش بر سر خوبی کلاهست

بنامیزد نه رویست آن که ماهست

خیالم فاسد و حالم تباهست

بدین گونه سرشک من گواهست

بخود گفت: ار چه پر تشویش راهست

جمال کعبه نیکو عذر خواهست

ندانستم که اهلیت گناهست

و یا این ره که می پویم چه راهست

ز جور روزگار و طعن دشمن

جهان پیش جهان بینم سیاهست

نه هر مردی تواند کرد مردی

[...]