دل دختر بغایت شادمان شد

ز شادی اشک بر رویش روان شد

چنین گفت او که معلومم چنان شد

که آن شعری که بر لفظش روان شد

چو آن بت روی در کُنجی نهان شد

سپاه خصم چون دریا روان شد

مقرّب گشت حضرت را چنان شد

که حکمش بر همه شروان روان شد

بخواند آن اسم را بر آسمان شد

مهش دربان و مهرش پاسبان شد

چو این ترکْ اعجمی بُد کز جهان شد

مگر زیر زمین تازی‌زبان شد!؟‌»

وز آنجا همچو خورشیدی روان شد

چو سایه هر دو عالم زو نهان شد

چو این عالم در انعالم نهان شد

دومیم آمد یکی،‌ وحدت عیان شد

ازان مه پارهٔ هست آسمان شد

که او مهپارهٔ هر دو جهان شد

عرق همچون گلاب از وی روان شد

دو گلبرگش چو شاخ زعفران شد

چو هرمز در توانایی چنان شد

که هر مردی ز زورش ناتوان شد

چنان مه مرد بر وی مهربان شد

که مهر هرمزش مُهر روان شد

خیال سبزهٔ خطّش عیان شد

ز نرگس آب بر سبزه روان شد

دل دایه ز درد او چنان شد

که از دست دلش گویی که جان شد

چو آن سروروان من عیان شد

ز آزادی او اشکم روان شد

ز تف دل رخ گلرخ چنان شد

که رویش زرد همچون زعفران شد

دل هرمز ازان شادی چنان شد

که گویی مغز او چون زعفران شد

درین معنی دلم تا آسمان شد

که بر ماه زمین عاشق توان شد

شه خوزان از آن پاسخ چنان شد

که گویی مغز او از استخوان شد

کنون از گفتهٔ خود سرگران شد

زبون آن سبک دل چون توان شد