اگر رامین خوشست و مهربانست

ازو بهتر بهشت جاودانست

که رامینم گزین دو جهانست

تنم را جان و جانم را روانست

و گر ویروست بر من بد گمانست

به چشم من چو دینار کسانست

اگر رامین به همدانست از آنست

که او بر ویسه چون تو مهربان است

تو خود دانی که ویرو چون جوانست

به دشت و کوه بر نخچیرگانست

چو بی تو گشت او قدرت بدانست

به گیتی گشت چندان کاو توانست

اگر رامین هزاران چاره دانست

چنین درها گشادن چون توانست

چه سودست ار لبش نوش جهانست

که جانم را شرنگ جاودانست

روانم دوستی را مهربانست

زبانم راستی را ترجمانست

مرا فرخ برادر مرزبانست

که آذربایگان را پهلوانست

مکن زو یاد گرچه مهربانست

کجا چیز کسان زان کسانست

گلش با گلستان سرو روانست

کجا دانی که چونین گلستانست

اگر شویست بر من بدگمانست

وگر یارست با من بدنهانست

ترا سوگند چون باد بزانست

ترا پیوند چون آب روانست

من آن ویسم که ماهم بر رخانست

من آن ویسم که نوشم در لبانست

دل مسکین من گویی که جانست

به جان اندر ز مهرت کاروانست

به موج اندر کنونم بیم جانست

ندیده سود و سرمایه زیانست

همانست او که من دیدم همانست

همان سنگین دل و نامهربانست

ندانم تا ترا دل بر چه سانست

مرا باری به کام دشمنانست

مرا شادی و غم هردو از آنست

که دیدارش مرا خوشتر ز جانست