در آن خلوت که هستی بی نشان بود

به کنج نیستی عالم نهان بود

اگر می خواست در صحرا شبان بود

وگر می خواست شاه ملک جان بود

ولی تعبیر آن زیشان نهان بود

وز آن بر جانشان بار گران بود

شبی احوال عالم در میان بود

ز نیک و بد، حدیثش بر زبان بود

ز شخص او که همچونجان روان بود

صفای ظاهر و باطن عیان بود

مرا هم هرچه امشب بر زبان بود

به گوشم آن چه می‌آمد همان بود

میان آب و گل آدم نهان بود

که او پیغمبر آخر زمان بود

از آن نامش که جنبش در زبان بود

اثر در حل و عقد استخوان بود

گلش یکسر به رنگ ارغوان بود

ولیکن با نشاط زعفران بود

حجاب عقل رفت و جای آن بود

حجاب عشق بر جا همچنان بود

دشمن دانا که غم جان بود

بهتر از آن دوست که نادان بود

ولی بر خوبیش زیور گران بود

رخش مشاطهٔ مشاطگان بود

فلک چون یاور شاه جهان بود

بکین خواهی چو دیگر بندگان بود

دم تیغ غضب گر خونچکان بود

ولی پای ترحم در میان بود

یکی زانجمله عبدالله خان بود

که سردار دلیران جهان بود

در آن مجلس که خلد جاودان بود

ز آثار جمالش هم چنان بود

سر و سرکرده ی شهزادگان بود

در آن شهزادگی شاه جهان بود

بهار زندگیشان جاودان بود

به هر یک زان دویی گویی دو جان بود

چو عزم عالم بالا به جان بود

مرا در ره رفیق مهربان بود

چنان جان جهان کز غم به جان بود

خزان خود، بهار دیگران بود