چو ظاهر شد ظهور او جهان بود

چو باطن شد بطونش نور جان بود

میان آندو حضرت دو کمان بود

ز احمد تا احد میمی میان بود

بسی سر سبزی ونورش از آن بود

که در سرّ حقیقت آسمان بود

ز یک یک نقطهٔ قرآن چنان بود

که نقطه نقطه چشمش خون فشان بود

چو ذاتش آفتاب جاودان بود

ز خون او شفق باقی ازان بود

ز عدل او همه کشور چنان بود

کز آبادی زمین چون آسمان بود

نمی‌افکند جوشن بیم آن بود

ولیکن پای گاوی در میان بود

کنار بحر جمعی کاروان بود

شکر لب همچو شمعی در میان بود

میان آتش سوزان چنان بود

که نتوان گفت کز زاری چسان بود

بشکلی بوالعجب کار جهان بود

که لعب چرخ با او در میان بود

گل بیدل ز بیخوابی چنان بود

که از زاری چو برگ زعفران بود

ز بی صبریش دل را بیم جان بود

چو بیدل بود بی صبریش ازان بود

چه‌گویم من که چون بود و چه‌سان بود

ندانم تا چنان هرگز توان بود

همه روز و همه شب در فغان بود

دلش در آرزو‌ی دلستان بود

زهر کو، بانگ نوش مهتران بود

زهر سو، نعرهیی بر آسمان بود

بهرسوی چمن آب روان بود

ریاحین چمن سیراب ازان بود

ندانم تا کرا باغی چنان بود

وگر بود آنچنان بر آسمان بود

لب او رهزن پیر و جوان بود

بدندان همه پیران ازان بود

بلی کو خم گرفته چون گمان بود

بران پل بحر شعرتر روان بود

نفس زد گرچه شخصش بی روان بود

بسی نالید امّا بی زبان بود