کمند زلف مشکین تو دامم

شراب لعل نوشینت به جامم

و گر گفتی هنر زین به کدامم

که آمد قرعهٔ عشقش به نامم

به نامش زهرها نوشید کامم

که در کامش نشد جامی به نامم

به ار خون جگر باشد به جامم

که ریزد ساغر غیری به کامم

الهی، خانه خود کن مقامم

کزو ماند چو ابراهیم، نامم

نسیم سنبلی زن بر مشامم

که جز آشفتگی باشد حرامم

بود کشمیر آغاز کلامم

که چون کشمیرماند سبز، نامم

به نعت مصطفی نامی ست نامم

کزین معنی به یزدان هم کلامم

ندانی من کیم من پرسرامم

زمین در لرزه می آید ز نامم

نپنداری که من خود خویش رامم

به خدمتگاریش از جان غلامم

بکن کاری که مانَد ننگ و نامم

که پر شرمنده احس ان رامم

برو تا مانَ دی ناموس نامم

نیم بی غیرت و رسوا چو رامم

ز انگورش می عشرت به کامم

بود از وصف او شیرین کلامم

میسر نیست دیگر صید کامم

نمی گردد شکاری، گرد دامم

ایاز، آن خسروی کش من غلامم

به عشق او برآید کاش نامم

بیامرز و مپرس از کار خامم

به رسوایی نیرزد انتقامم

سپهر آمیخت داروئی به جامم

که جاوید ازخواصش تلخ کامم

مگر یار آمده بر پشت بامم

که بوی جنت آید بر مشامم؟

فرود آ گرچه فایز نیست قابل

بیا بنشین نگه دار احترامم

مگر یار آمده بر پشت بامم

که بوی جنت آید بر مشامم؟

فرود آ گرچه فایز نیست قابل

بیا بنشین نگه دار احترامم

همای دولت ار افتد به دامم

جهان سکه زند از نو به نامم

برآرد استخوان از سینه فایز

که تا گردد همایون مرغ رامم