هم آزرده شد از من شهریارم

هم آزرده شد از من کردگارم

از آن پیشین وفا کِشتن چه دارم

که تا زین پس وفایت نیز کارم

به گاه دوستداری دوستدارم

به گاه سازگاری سازگارم

کجا گر من دلی چون کوه دارم

بر اندیشیدن هجرت نیارم

چنان فرمان او را پیش دارم

کجا فرمان اورا جان سپارم

گمان بردم که داند شهریارم

که من خود دردمند و زار وارم

چرا تیمار تنهایی ندارم

چرا یاقوت بر رویم نبارم

خطا گفتم نه آن اندوه دارم

که باشد هیچ کس انده گسارم

مو که چون اشتران قانع به خارم

جهازم چوب و خرواری ببارم

بدین مزد قلیل و رنج بسیار

هنوز از روی مالک شرمسارم

بوره ای روی تو باغ بهارم

خیالت مونس شبهای تارم

خدا دونه که در دنیای فانی

بغیر عشق ته کاری ندارم

همه شو تا سحر اختر شمارِم

که ماه رویت آیو در کنارِم

شوان گوشِم به در چَشمِم به راهِت

گذاری تا به کی در انتظارِم؟

شوان استارگان یک‌یک شمارم

براهت تا سحر در انتظارم

پس از نیمه شوان که ته نیایی

زدیده اشک چون باران ببارم

از آن انگشت نمای روزگارم

که دور افتاده از یار و دیارم

ندونم قصد جان کردن بناحق

بجز بر سرزدن چاره ندارم

از آن دلخسته و سینه فگارم

که گریان در ته سنگ مزارم

بواجندم که ته شوری نداری

سرا پا شور دارم شر ندارم

غم عالم همه کردی ببارم

مگر مو لوک مست سر قطارم

مهارم کردی و دادی به ناکس

فزودی هر زمان باری ببارم

به سختی صبر ده، تا پای دارم

در آسانی مکن فرموش کارم

سر خود را به فتراکت سپارم

ز فتراکت چو دولت سر بر آرم

به حکم آن که بس شوریده‌کار‌م

چو زلف خود دلی شوریده دارم

ز بحرِ دیده چندان دُر ببارم

که جز گوهر نباشد در کنارم

به نوک چشمش از دریا برآرم

به جان بسپارمش پس جان سپارم