زر و سیم و قبول و کار و بارت

نیاید در دم آخر بکارت

نخواهد جز بعُقبی در عمارت

شود قانع دهد دنیا بغارت

به پنداری ببردی روزگارت

تو این را کیستی با این چه کارت

چو در یک‌دل بوَد صد‌گونه کارت

تو صد‌دل باش اندر عشقِ یار‌ت

بنه تن تا نمالد روزگارت

چنین رفتست بادیگر چه کارت

ببین تا از کرم پروردگارت

نشاند اندر نمازی چند بارت

بدو گفت ای ز دل رفته قرارت

بیفتادست با این گربه کارت

بمردی آنگه آید افتخارت

که تو کاری کنی کاید بکارت

چو شه را در دل آمد این بشارت

دلش گفتی که شادی کرد غارت

قرارم برد زلف بیقرارت

بآبم داد لعل آبدارت

بجان پروردهام من در کنارت

مشوّش چون توانم دید کارت

چراست ای دایه چندینی قرارت

که خونین شد دلم در انتظارت

منم جانا دلی بر انتظارت

نهاده چشم از بهر نثارت

زمین و آسمان گَرد و بخار‌ت

کواکب بر طبق بهر نثار‌ت

نمودند از کنار چشم اشارت

گرفتند از میان ترک عبارت

از آن آوردهام رویم بکارت

که در کارم ز روی چون نگارت

چو تو مُردی چه گل باشد چه خارت

که گل در زندگی آید بکارت

بسی گفتم ز موی مشکبارت

بیک یک موی، صد صد جان نثارت

بود اهل تکلف را عبارت

که باشد دائماً اندر عمارت

کند عقل تو هر دم صد عمارت

بیک لحظه کند او جمله غارت