زهی روز قیامت روز بارت

خلایق سر به سر در انتظارت

گنه کاران بر جان خورده زنهار

همه جان بر کف اندر زینهارت

کجا پیغمبری دانی که آن روز

[...]

ازین هر قسم در ذوق و اشارت

بصد گونه توان کردن عبارت

ترا گفتند جان را ده طهارت

تو تن را می‌کنی دایم عمارت

چو عشقت کرد نقد عقل غارت

کنون جانیست وز تو یک اشارت

زر و سیم و قبول و کار و بارت

نیاید در دم آخر بکارت

نخواهد جز بعُقبی در عمارت

شود قانع دهد دنیا بغارت

به پنداری ببردی روزگارت

تو این را کیستی با این چه کارت

چو در یک‌دل بوَد صد‌گونه کارت

تو صد‌دل باش اندر عشقِ یار‌ت

بنه تن تا نمالد روزگارت

چنین رفتست بادیگر چه کارت

ببین تا از کرم پروردگارت

نشاند اندر نمازی چند بارت

بدو گفت ای ز دل رفته قرارت

بیفتادست با این گربه کارت

بمردی آنگه آید افتخارت

که تو کاری کنی کاید بکارت

چو شه را در دل آمد این بشارت

دلش گفتی که شادی کرد غارت

قرارم برد زلف بیقرارت

بآبم داد لعل آبدارت

بجان پروردهام من در کنارت

مشوّش چون توانم دید کارت

چراست ای دایه چندینی قرارت

که خونین شد دلم در انتظارت

منم جانا دلی بر انتظارت

نهاده چشم از بهر نثارت

زمین و آسمان گَرد و بخار‌ت

کواکب بر طبق بهر نثار‌ت

نمودند از کنار چشم اشارت

گرفتند از میان ترک عبارت

از آن آوردهام رویم بکارت

که در کارم ز روی چون نگارت