برآورد از سر حسرت یکی باد

که شیرین مرد و آگه نیست فرهاد

چو افتاد این سخن در گوش فرهاد

ز طاق کوه چون کوهی درافتاد

مگر خسفی که خواهد بودن از باد

طلاق امر خواهد خاک را داد

سراینده چنین افکند بنیاد

که چون در عشق شیرین مرد فرهاد

چو خسرو بر فسوس مرگ فرهاد

به شیرین آن چنان تلخی فرستاد

درخت مریمش چون از بر افتاد

ز غم شد چون درخت مریم آزاد

گَه از بی‌داد این، آن را دهد داد

گَه از تیمار آن، این را کند شاد

به نالیدن مکن بر مرده بی‌داد

که مرده صابری خواهد نه فریاد

مخور غم تا توانی باده خور شاد

مبادا کز سرت مویی برَد باد

به شیرین چند چربی‌ها فرستاد

به روغن نرم کرد آهن ز پولاد

در‌ِ خسرو همه‌ساله بدین داد

چو مصر از شُکر بودی شکّرآباد

یک اسب بور ازرق‌چشم نوزاد

معطر کرده چون ریحان بغداد

یکی گفت ارمن است آن بوم آباد

که پیکر‌های او باشد پری‌زاد

به شکر بَر ز شیرینیش بی‌داد

و زو شِکّر به خوزستان به فریاد

که دایم تازه باش ای سرو آزاد

سرت سبز و رخت سرخ و دلت شاد

تو ساغر می‌زدی با دوستان شاد

قلم شاپور می‌زد، تیشه فرهاد

چرا باید که چون من سرو آزاد

بود در بند محنت مانده ناشاد

ترنج غبغبم را گر کنی یاد

ز نخ بر خود زند نارنج بغداد

مزن طعنه مرا در عشق فرهاد

به نیکی کن غریبی مرده را یاد

به ترک بی‌دلی گفتن دلت داد؟

زهی رحمت که رحمت بر دلت باد